იერუსალიმი ებრაელი ხალხისთვის უფრო მეტია, ვიდრე უბრალოდ ქალაქი; ეს მათი  გული და სულია. ეს ის ადგილია, სადაც მათი  წინაპრები დადიოდნენ, სადაც მეფე დავითი მეფობდა და სადაც ტაძრები იდგნენ სულიერი სამყაროს ცენტრად. იერუსალიმი, ისრაელის მარადიული დედაქალაქი, გამძლეობის, რწმენისა და თვითმყოფადობის დადასტურებაა.

მეფე დავითიდან დღემდე: რწმენისა და სუვერენიტეტის ქრონიკა

დაახლოებით ძვ. წ. 1000 წელს მეფე დავითმა ქალაქი იებუსეველებისგან აიღო და თავისი სამეფოს დედაქალაქად აქცია. ეს არ იყო უბრალო პოლიტიკური მანევრი; ეს იყო ღვთაებრივი მანდატი. ბიბლია გვეუბნება 2 სამუელის 5:7-ში:

იმ მომენტიდან იერუსალიმი გახდა ებრაელი ხალხის სულიერი და პოლიტიკური გული.

სოლომონმა, დავითის ძემ, კიდევ უფრო გაამყარა იერუსალიმის მნიშვნელობა პირველი ტაძრის აგებით, ადგილი, სადაც ’’ღვთის ყოფნა ცხოვრობდა’’. მიუხედავად მისი განადგურებისა და შემდგომ ბაბილონის გადასახლებისა, ებრაელთა კავშირი იერუსალიმთან შეუწყვეტელი რჩებოდა. როდესაც ებრაელები დაბრუნდნენ და ააგეს მეორე ტაძარი, ქალაქი კვლავ გახდა ებრაული ცხოვრების ეპიცენტრი.

დაპყრობებისა და დიასპორების მრავალსაუკუნოვანი დაპირისპირების შემდეგ, ებრაელი ხალხი არასოდეს ტოვებდა იერუსალიმთან სულიერ კავშირს. ეს ურყევი კავშირი მტკივნეულად გამოიხატება ფსალმუნის 137:5-6-ში:

თუ დაგივიწყებ,შენ, იერუსალიმო, დაე ჩემი მარჯვენაც დავიწყებულ იქნას, ენა სასაზე ამეკრას, თუ არ გაგიხსენო შენ.

თანამედროვე ერა: ტრიუმფი მტრებზე

მე-20 საუკუნეში იერუსალიმი კონფლიქტის ცენტრში იყო (ისევ!), განსაკუთრებით ბრიტანეთის მანდატისა და 1948 წელს ისრაელის სახელმწიფოს დაარსების დროს. 1967 წლის ექვსდღიანი ომი გარდამტეხი იყო. ისრაელმა გაათავისუფლა იერუსალიმი იორდანიის ოკუპაციისგან, ისრაელის არმიამ გააერთიანა იერუსალიმი, კიდევ ერთხელ მოაქცია იგი ებრაელთა სუვერენიტეტის ქვეშ. მაშინდელი თავდაცვის მინისტრის, მოშე დაიანის სიტყვებმა გამოხატა ებრაელების განწყობილება მთელ მსოფლიოში:

ჩვენ დავბრუნდით ჩვენს უწმინდეს ადგილებზე, რათა აღარასოდეს დავშორდეთ მათ“.

დღეს იერუსალიმი არის აყვავებული, თანამედროვე ქალაქი, კულტურებისა და რელიგიების მოზაიკა, მრავალი რწმენის კერა და კვეთა, მათ შორის, ქრისტიანების მთავარი რელიგიური ცენტრი. მიუხედავად ამისა, იგი რჩება მის ებრაულ იდენტობასა და ისტორიაში. იერუსალიმის დღე, რომელიც ყოველწლიურად აღინიშნება 28 იარს, (წელს 5 ივნისს, ცვალებადია) ებრაელი ხალხის სიხარულისა და სიამაყის დღეა, რაც სიმბოლოა ებრაელ ხალხსა და მათ ძველ დედაქალაქს შორის განუწყვეტელი კავშირის შესახებ.

რატომ აქვს მნიშვნელობა იერუსალიმს

იერუსალიმი ებრაულ ბიბლიაში 600-ჯერ არის ნახსენები, რაც სიმბოლოა ღმერთსა და ებრაელ ხალხს შორის მარადიული შეთანხმების შესახებ. ყოველი ლოცვის, ყოველი დღესასწაულისა და ყოველი ებრაულის ლტოლვაში არის იერუსალიმი ცენტრში. ის წარმოადგენს წარსულ ბრძოლებს, ახლანდელ გამძლეობას და მომავალ მისწრაფებებს. ებრაელებისთვის იერუსალიმი არ არის მხოლოდ ადგილი რუკაზე; ეს არის ცოცხალი, სუნთქვითი აღთქმა მათი  მუდმივი მემკვიდრეობისა და ღვთაებრივი დაპირების. როდესაც ებრაელები ლოცულობენ  – ყოველთვის იერუსალიმის მიმართულებით ტრიალდებიან,  რადგან სწორედ აქ არის მათი  გული.

იერუსალიმმა  გაუძლო ათასწლეულების არეულობას და რჩება რწმენისა და გამძლეობის შუქურად. თანამედროვე ქალაქი, თავისი მაღალტექნოლოგიური ინდუსტრიებითა და უძველესი შენობებიტ, განასახიერებს ებრაელი ხალხის სულს: გამძლეს, ადაპტირებადსა და აყვავებადს. იერუსალიმი უფრო მეტია ვიდრე ქალაქი; ეს არის ხალხის გული. ეს არის ღმერთსა და ხალხს შორის მუდმივი კავშირის სიმბოლო.